- Σαρδηνία
- Νησί της Ιταλίας, το δεύτερο της Μεσογείου σε έκταση (23 813 τ. χλμ.) μετά τη Σικελία. Βρίσκεται στο κέντρο της δυτικής Μεσογείου, Α του Τυρρηνικού πελάγους και χωρίζεται από την Κορσική με το στενό του Μπονιφάτσιο. Διοικητικά αποτελεί, μαζί με διάφορα γειτονικά της μικρά νησιά, διοικητικό διαμέρισμα της Ιταλίας (24.090 τ. χλμ., 1.664.388 κάτ.) με ειδικό καθεστώς αυτονομίας. Πρωτεύουσα είναι το Κάλιαρι που βρίσκεται στο πιο εσωτερικό μέρος του ομώνυμου κόλπου, στο ακραίο νότιο μέλος της Σ. Προστατεύεται σε τρία σημεία από τη θάλασσα και από τους βάλτους του Μολεντάργκιους και της Σάντα Τζίλα, και περιβάλλεται, στο εσωτερικό, από μια μικρή συστάδα- ασβεστολιθικών λόφων. Κτερίσματα που βρέθηκαν στο λόφο Μπονάρια αφήνουν να υποτεθεί ότι η προέλευση της πόλης είναι φοινικική. Η ρωμαϊκή κατοχή καθόρισε τον κεντρικό πυρήνα. Η τοπογραφία, σχεδόν αναλλοίωτη κατά τη βυζαντινή περίοδο, πήρε, μεταξύ του 12ου και του 13ου αι., οριστικά τον ποικιλόμορφο εκείνο χαρακτήρα που διατηρεί ακόμα και σήμερα. Οι συνεχείς επιδρομές που προέρχονταν από τη θάλασσα είχαν σαν αποτέλεσμα να μεταφερθεί το αστικό κέντρο στον oχυρωμένο λόφο του Κάστρου. Ανάμεσα στις καλλιτεχνικές ομορφιές της πόλης, αναφέρουμε την καρχηδονική νεκρόπολη, τον καθεδρικό ναό, τους πύργους του Άγιου Παγκρατίου και του Ελέφαντα.
Εξαιρετικά ορεινή (τα 60% της επιφάνειας της καλύπτονται από βουνά), η Σ. παρουσιάζει την εικόνα οροπεδίου, βαθιά χαραγμένου και αποσαθρωμένου από τη διάβρωση. Η ψηλότερη κορυφή Λα Μάρμορα (1834 μ.) βρίσκεται στο κεντροανατολικό τμήμα. Η οικονομία του νησιού βασίζεται στην κτηνοτροφία (κυρίως προβατοειδών) και στη γεωργία (δημητριακά, αμπέλια, ελιές, κηπευτικά). Αξιόλογος είναι και ο ορυκτός πλούτος (κάρβουνο, σίδηρος, μόλυβδος κ.ά.).
Ιστορία. Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης ζωής στη Σ. χρονολογούνται από τη νεολιθική εποχή, ενώ ο χαρακτηριστικός νουραγικός πολιτισμός αναπτύσσεται κατά τις διάφορες φάσεις της εποχής του χαλκού (1500-1000 π.Χ.). Φοίνικες και Καρχηδόνιοι κατάκτησαν τον 7o αι. π.Χ. τις νότιες και δυτικές ακτές εμποδίζοντας, τον επόμενο αιώνα, τις απόπειρες διείσδυσης των Ελλήνων. Οι Ρωμαίοι έγιναν κύριοι του νησιού το 238 π.Χ., το κατέλαβαν οι Βάνδαλοι και αργότερα πέρασε στους Βυζαντινούς. Από το 1000 μ.Χ. περίπου το διεκδικούν οι Γενουάτες και οι Πισάτες, ως το 1325, οπότε το κατέλαβαν οι Αραγώνιοι εγκαινιάζοντας μια μακροχρόνια ισπανική κυριαρχία. Το 1720 η Σ. παραχωρήθηκε στον οίκο της Σαβοΐας και ακολουθώντας τις τύχες του ενσωματώθηκε το 1861 στο βασίλειο της Ιταλίας.
Βασίλειο της. Σ. Δημιουργήθηκε το 1718 (Συνθήκη του Λονδίνου) από την ένωση της Σαρδηνίας με το Πεδεμόντιο, τη Σαβοΐα και τη Νίκαια υπό το Βίκτωρα Αμεδαίο B’ της Σαβοΐας (1675-1730) και επέζησε, μέσα σε πολλές μεταπτώσεις, ως το 1861 οπότε συγχωνεύτηκε με την Ιταλία (παραχωρήθηκαν στη Γαλλία η Σαβοΐα και η Νίκαια) και ο ηγεμόνας του Βίκτωρ Εμμανουήλ B’ έγινε βασιλιάς της Ιταλίας.
Η ακτή των Ελεφάντων, γραφικό τοπίο της Σαρδηνίας, οφείλει το όνομά του στην ιδιόμορφη εμφάνιση των βράχων του, που λέγονται στο νησί «ρίαλ».
Άποψη των βουνών Τζερνατζέου με την κορυφή Μάρμορα, την υψηλότερη της Σαρδηνίας (1834 μ.)
Dictionary of Greek. 2013.